Երբ զգում եմ, որ ինձ լքում են մարդիկ, ես հասկանում եմ, որ ես լքել եմ Աստծուն՝ իմ Տիրոջը:
Աստուծո անձայն այս խնամքը…
Ամեն երեկո, երբ օրը սկսում է մթնել, տնից հեռու իմ նման թափառականի համար երկինքը մորս պես ինձ իր գիրկն է առնում ու սկսում օրորել, և ես սկսում եմ մոռանալ օրվա քաշքշուքը: Զգում եմ միայն, որ երկնքում ծագող աստղերը մորս կրծքի նման սկսում են տաքացնել շուրթերս: Այդ ջերմ թմրության մեջ հալվում են բոլոր հոգսերս, և ես գոհ Երկնքի անձայն, նաև անշահ խնամքից ծանրությամբ թարթում եմ կոպերս …
Վերջին գոհության աղոթքս կարծես աստղերից եկող զով օդի արտաշնչումն է դառնում:
Աչքերս փակվում են …
Շնորհակալ եմ, Երկի՛նք:
Գրել եմ 28.08.2003–ին
Մենաշնորհը
Այս կյանքում ամեն ինչ վերածվել է մենաշնորհի. առևտուրը, գիտությունը, կրթությունը, երկիրը ղեկավարելը … ամեն ինչ։
Մեր դառը իրականությունն ավելի է դառնանում, երբ մի «մարդ» գալիս է ու քեզ ասում. «Էս իմ(ն) մենաշնորհն է(է)»։
Երբեմն՝ այսպես, երբեմն՝ այլ բառերով, երբեմն՝ ավելի գռեհիկ, երբեմն՝ ավելի բարեհամբույր, քաղաքավարի, դիվանագիտորեն … Արդյունքում իրենց ասելիքը մեկն է՝ «էս իմն է, դու էստեղ գործ չունես անելու, գնա էստեղից»։
Մեր իրականությունը շատ դառն է … Շարունակել կարդալ Մենաշնորհը
Ոչնչից արարված
Երբ դեռ ես ոչինչ էի, Նա ոչնչից ստեղծեց երկինքն ու երկիրը …
Գրել եմ 23.08.2003–ին
Քահանան՝ հաղորդավա՞ր
Երեկ «Շողակաթ» հեռուստաալիքով քահանան հաղորդավարի դերում էր։ Եթե չեմ սխալվում, հաղորդումը կոչվում էր «Օր 6-րդ», թեև Շաբաթը շաբաթվա 7-րդ օրն է։
Քահանան, ըստ կոչման, ուսուցիչ է, խորհրդանշում է Քրիստոսին։ Նրան պետք է հարցեր ուղղել։ Նա է մարդկանց կնճռոտ հարցերին լուծում տալիս, առաջնորդում։
Արդ, ինչպե՞ս կարող է նա հաղորդավար լինել և աշակերտի նման հարցեր տալ։
Չկայացած վերաօծում Ախթալայում
Բոլոր լրատվամիջոցներն անդրադարձան, որ սեպտեմբերի 19-ին, Աղթամարի Սուրբ Խաչ եկեղեցու Պատարագի օրը, պետք է վերաօծվեր նաև Ախթալայի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին։ Նույնիսկ որոշ լրատվամիջոցներ նշեցին, որ այդ օրը տեղի է ունենալու նաև «խորովածի փառատոն»։
Հաջորդ օրը ոչ ոք չհարցրեց. «ինչո՞ւ այս ամենը տեղի չունեցավ»։
«Դուք»–ո՞վ, թե՝ դու
Եթե մարդը «դու»–ով է խոսում Աստուծո հետ, ես իրավունք ունե՞մ իրեն պարտադրելու, որ ինձ հետ «Դուք»–ով խոսի։
Հ.գ.
Բնականաբար խոսքը լկտի միջադեպերի մասին չէ, այլ նորմալ մարդկային փոխհարաբերությունների։
Հալածանք քրիստոնյաների նկատմամբ
Եթե ոմանք քրիստոնյաների նկատմամբ հալածանքի ժամանակաշրջանը այլևս պատմություն են համարում, ապա սխալվում են։ Այդ հալածանքների ժամանակաշրջանը դեռ չի ավարտվել։
Իմ անունը Աղոթք է
Աղոթքը երբեք չի ծիծաղում, չի կատակում, զվարճալի պատմություններ չի պատմում: Նա միշտ լուռ է կամ աշխատում է լուռ մնալ, անձայն, համբերող, ներող, չվիրավորող, չվնասող, չնեղող, խոնարհ, զեփյուռի նման նուրբ, հուզվող, անկեղծ, մաքուր: Նա չի կարողանում քմծիծաղել, քծնել, բամբասել, փսփսալ, հռհռալ, մտածել կենցաղի մանր խնդիրների մասին: Փողոցում իր աչքերը փակ են, եկեղեցում՝ հառած խորանին, նա սիրում է նայել երկնքին, նույնիսկ երբ տեսանելիորեն նայում է գետնին:
Բոլորս ուզում ենք տեսնել Աստծուն …
Ես ճանաչում եմ մեկին, որ կարող է ձեզ ցույց տալ Նրան:
Նրա անունը Աղոթք է:
Գրել եմ 23.08.2003–ին
Անհատը և հասարակությունը
Այն միջավայրը կամ հասարակությունը, որտեղ անհատը երկրորդ պլան է մղված, ենթակա է ճահճացման և հաճախ մարդկային կյանքերի կործանման առիթ է։