Հայերը պատմություն շատ են սիրում, այնպես որ չեն նեղվում, երբ իրենց ներկան, ներկա խնդիրները որպես պատմություն են տեսնում/ներկայացնում։
Հայերը երբեմն շատ վստահ են լինում իրենց ուժերի վրա ու հանձն են առնում թուրքերի հետ բանավիճել պատմական հարցերի շուրջ՝ մոռանալով թուրքական խորամանկության չափերը։
Օրինակ, երբ թուրքերը Ցեղասպանության հարցը ցանկանու են դիտարկել որպես պատմաբանների հարց, երկու խնդիր են լուծում.
1. Հայոց հարցը՝ Ցեղասպանությունը պատմական են դարձնում, որով այն այլևս արդիական չէ,
2. Կասկածի տակ են առնում Ցեղասպանության փաստը։
Թանկագին մասնագետնե՛ր, թուրքական դիվանագիտությունը կարող է վիճարկելի թեմաների շուրջ տասնյակ տարիներով բանակցել, բավական է խնդիրը ներառել այդ վիճարկելիի սահմաններից ներս, ուստի երբեք չի կարելի թուրքերի հետ քննարկել պատմագիտական հարցերը, որովհետև նրանք խաղում են պատմության հետ։ Որևէ պատմաբան պետք չէ նրանց կոնֆերանսներին ու բանավեճերին մասնակցի, որովհետև դա ընդամենը խայծ է։