Ամեն երեկո, երբ օրը սկսում է մթնել, տնից հեռու իմ նման թափառականի համար երկինքը մորս պես ինձ իր գիրկն է առնում ու սկսում օրորել, և ես սկսում եմ մոռանալ օրվա քաշքշուքը: Զգում եմ միայն, որ երկնքում ծագող աստղերը մորս կրծքի նման սկսում են տաքացնել շուրթերս: Այդ ջերմ թմրության մեջ հալվում են բոլոր հոգսերս, և ես գոհ Երկնքի անձայն, նաև անշահ խնամքից ծանրությամբ թարթում եմ կոպերս …
Վերջին գոհության աղոթքս կարծես աստղերից եկող զով օդի արտաշնչումն է դառնում:
Աչքերս փակվում են …
Շնորհակալ եմ, Երկի՛նք: