Անցնել բովանդակությանը
Պոռթկուն վերերկրային զգացումները կենսական են, սակայն ժամանակի և տարածության մեջ շարժվող էությունը միայն այդ զգացումների հետ չէ, որ բախվում է: Բացահայտումի սարսափազդու քաոսային անսկիզբ ու անսահման մեր աշխարհը անփորձ աղջնակի նման սրտատրոփ ու վախազդու բախումներին չի կարողանում ճիշտ որակում տալ: Խառնիճաղանջ երևույթները գույների ենք վերածում, հետո դառնում են պատկերներ ու բառեր՝ շարունակելով ավելի ընկղմվել մեր իսկ քաոսի մեջ: Բառերը սկսում են մտքերի վերածվել, մտքերը սկսում են որակում ստանալ՝ դրական կամ բացասական, լավ կամ վատ, տաք կամ սառը: Հետո սկսում ենք մեր իսկ զգացումների ու ցանկությունների համաձայն ինքներս բնորոշել ու սահմանել այդ սահմանները: Կյանքը սկսում է երկու երես ունենալ Շարունակել կարդալ Ամենօրյա ինքնասպանություն