Category: Մտորումներ

Երբ զգում եմ, որ ինձ լքում են մարդիկ, ես հասկանում եմ, որ ես լքել եմ Աստծուն՝ իմ Տիրոջը:

Գրել եմ 02.09.2003–ին

Ամեն երեկո, երբ օրը սկսում է մթնել, տնից հեռու իմ նման թափառականի համար երկինքը մորս պես ինձ իր գիրկն է առնում ու սկսում օրորել, և ես սկսում եմ մոռանալ օրվա քաշքշուքը: Զգում եմ միայն, որ երկնքում ծագող աստղերը մորս կրծքի նման սկսում են տաքացնել շուրթերս: Այդ ջերմ թմրության մեջ հալվում են բոլոր հոգսերս, և ես գոհ Երկնքի անձայն, նաև անշահ խնամքից ծանրությամբ թարթում եմ կոպերս …

Վերջին գոհության աղոթքս կարծես աստղերից եկող զով օդի արտաշնչումն է դառնում:

Աչքերս փակվում են …

Շնորհակալ եմ, Երկի՛նք:

Գրել եմ 28.08.2003–ին

Երբ դեռ ես ոչինչ էի, Նա ոչնչից ստեղծեց երկինքն ու երկիրը …

Գրել եմ 23.08.2003–ին

Եթե մարդը «դու»–ով է խոսում Աստուծո հետ, ես իրավունք ունե՞մ իրեն պարտադրելու, որ ինձ հետ «Դուք»–ով խոսի։

Հ.գ.

Բնականաբար խոսքը լկտի միջադեպերի մասին չէ, այլ նորմալ մարդկային փոխհարաբերությունների։

Աղոթքը երբեք չի ծիծաղում, չի կատակում, զվարճալի պատմություններ չի պատմում: Նա միշտ լուռ է կամ աշխատում է լուռ մնալ, անձայն, համբերող, ներող, չվիրավորող, չվնասող, չնեղող, խոնարհ, զեփյուռի նման նուրբ, հուզվող, անկեղծ, մաքուր: Նա չի կարողանում քմծիծաղել, քծնել, բամբասել, փսփսալ, հռհռալ, մտածել կենցաղի մանր խնդիրների մասին: Փողոցում իր աչքերը փակ են, եկեղեցում՝ հառած խորանին, նա սիրում է նայել երկնքին, նույնիսկ երբ տեսանելիորեն նայում է գետնին:
Բոլորս ուզում ենք տեսնել Աստծուն …
Ես ճանաչում եմ մեկին, որ կարող է ձեզ ցույց տալ Նրան:
Նրա անունը Աղոթք է:

Գրել եմ 23.08.2003–ին

Վստահ եմ յուրաքանչյուր մարդ իր վերլուծությունն է կատարում իր ապրած օրվա առնչությամբ:
Ապրված ժամերն անհրաժեշտ է և պարտավոր են բառեր ու նախադասություններ դառնան:

Գրել եմ 23.08.2003–ին