Քրիստոսը, առաքյալներն ու սրբերը ճշմարտությունը ձերբազատեցին կրոնի կապանքներից: Սակայն նրանցից հետ, ցավոք, քրիստոնյա կղերական առաջնորդները ճշմարտությունը շարունակում են պարփակել կրոնական կապանքների մեջ:
Ճշմարտությունը կրոնական կապանքների մեջ չի կարող լինել, այն կրոն լինելուց բրձր է, այն մարդկային էության և բնույթի մեջ է, կենսակերպ է:
Քրիստոնեությունը հաճախ ուսուցանվում է որպես բարություն և առաքինություն, ընտանեկան կարգավորված կյանքի միակ աղբյուր և այլն:
Առաքինության ու բարության և ընտանեկան կարգավորված կյանքի օրինակներ կարելի է տեսնել նաև քրիստոնեությունից դուրս, նույնիսկ անաստվածության մեջ, ուստի և լավ քննելով տեսնում ենք, որ քրիստոնեությունն ամենից առաջ հավատք է և Աստուծո ներկայության բացահայտում մեր կյանքում, որից և բխում են բոլոր առաքինությունները:
Անաստվածն էլ կարող է առաքինություններով օժտված լինել (Աստծուց շնորհված, որովհետև ի վերջո բոլոր առաքինություններն Աստծուց են), բայց գործելու հոգին է տարբեր, տրվածը կյանքի կոչելու ձևերն են տարբեր:
Բացարձակապես միմյանցից տարբերվում են այն գործերը, որոնք Աստծո անունով են կատարվում, և այն առաքինի գործերը, որոնք առանց Աստծու են կատարվում:
Պետք է աչք ունենալ այս ամենը տեսնելու, և հոգի՝ ընկալելու:
Քրիստոնեությունը առաքինություն չէ, այլ՝ Սեր: