Վայրի ամբոխը, խուժանը այդպես էլ չփոխվեց։ Ինչպես այն ժամանակ այդ ամբոխը ծիծաղում էր Հիսուսին խաչելուց, այնպես էլ այսօր շարունակում է հաճույք ապրել ուրիշի դժբախտության, նույնիսկ ցավի վրա։
Այդ փոփոխական «հանրությունը», որ մեկ պատվում է ճշմարտությունը, մեկ՝ անարգում՝ կախված իր պատվիրատուի քմահաճությունից։