Դավանանքը բնավորություն է կերտում, ցանկություններն ուղղորդում, իսկ մարդն առանց դավանանքի, անսկզբունք մարդը, ով ապրում է միայն կենցաղի մանր հարցերով, նման է անգլուխ ձիավորի…
Այս աշխարհը շատ հարուստ է և յուրաքանչյուրը գտնում է այն, ինչ ցանկանում է. մեկը հավատ է փնտրում ու գտնում, մյուսն՝ անհավատություն, իսկ նա, ով չի փնտրում ու բավարարվում է եղածով, դառնում է կենցաղի մանր խնդիրների գերին։
Նա, ով անհավատություն է գտել, ուրեմն դեռ փնտրում է։
Քրիստոնեությունը հաճախ ուսուցանվում է որպես բարություն և առաքինություն, ընտանեկան կարգավորված կյանքի միակ աղբյուր և այլն:
Առաքինության ու բարության և ընտանեկան կարգավորված կյանքի օրինակներ կարելի է տեսնել նաև քրիստոնեությունից դուրս, նույնիսկ անաստվածության մեջ, ուստի և լավ քննելով տեսնում ենք, որ քրիստոնեությունն ամենից առաջ հավատք է և Աստուծո ներկայության բացահայտում մեր կյանքում, որից և բխում են բոլոր առաքինությունները:
Անաստվածն էլ կարող է առաքինություններով օժտված լինել (Աստծուց շնորհված, որովհետև ի վերջո բոլոր առաքինություններն Աստծուց են), բայց գործելու հոգին է տարբեր, տրվածը կյանքի կոչելու ձևերն են տարբեր:
Բացարձակապես միմյանցից տարբերվում են այն գործերը, որոնք Աստծո անունով են կատարվում, և այն առաքինի գործերը, որոնք առանց Աստծու են կատարվում:
Պետք է աչք ունենալ այս ամենը տեսնելու, և հոգի՝ ընկալելու: